Streng bewind, veel humor
Pieta kan zich nog goed herinneren hoe haar eerste dag als leerling begon: ‘Dat was hartstikke spannend. Alle leerlingen moesten voor de school verzamelen en dan werd je per tweetal naar binnen geroepen en kreeg je te horen in welke klas je zat. Het was in het begin wennen, want alles was nieuw. Tussen de middag gingen we nog naar huis om warm te eten.’ De roemruchte rector Hannema zwaaide nog de scepter en dat resulteerde in een streng bewind. Pieta: ‘Als ik Hannema tegenkwam in de gang, dan ging ik een blokje om. De meeste docenten waren best streng en owee als je je huiswerk niet had gemaakt, zoals bijvoorbeeld bij de heer Evers (docent Nederlands) en mevrouw Pietjou (docent Frans), maar zij hadden ook veel humor. We hebben ook veel gelachen in die tijd.’
“Hier wordt dus niets gedaan”
Nadat Pieta haar atheneum diploma had gehaald ging ze in Groningen de lerarenopleiding doen. Ze deed de richting NS, en kreeg omdat er nieuwe en jonge docenten waren ook modern handwerken, zodat naast kantklossen en Egyptisch weven ook les werd gegeven in moderne beeldende kunst en kostuumgeschiedenis. Na het afronden van de opleiding was het lastig om een baan te vinden. ‘Ik heb door het hele land gesolliciteerd en stond overal open voor, maar uiteindelijk werd ik gebeld door de heer Hof, leraar handvaardigheid van het Drachtster Lyceum, of ik daar wilde komen werken. En dat wilde ik wel!’ Hannema nam graag oud leerlingen aan, maar was ook wel sneaky en dat leverde een aanvaring op. ‘Hij kwam onaangekondigd lessen binnenvallen en bij mij kwam hij toen de leerlingen materiaal uit tijdschriften aan het knippen waren. Hij zei: “Hier wordt dus helemaal niets gedaan!”. Terwijl creatief bezig zijn de kern van mijn vak is. Ik heb hem daarop later aangesproken.’
Lessen verzorging
Naast lessen textiele werkvormen heeft Pieta lessen verzorging gegeven. Dat was een nieuw vak dat voortkwam uit de basisvorming. Pieta heeft om dat vak te kunnen geven een opleiding moeten volgen. Een grappige bijkomstigheid was, dat het zo kon worden geregeld, dat ze haar eigen vervanger werd. ‘Ik had niet zoveel uren, dus de uren waar ik voor vrijgesteld was voor de studie kon ik zelf vervangen.’ Het vak verzorging was geen doorslaand succes. ‘Het vak was veel te breed’, zegt Pieta hierover. Het was maar één uur in de week en er moesten teveel onderwerpen aan bod komen. Maar het onderdeel koken vonden de leerlingen prachtig. Je kon ook gelijk zien wie thuis wel eens een mes in de handen had gehad. Ik had negen klassen en als alle leerlingen een werkstuk moesten maken, gaf dat bergen nakijkwerk. Later heb ik ze dat in groepjes laten doen.’
Schoolreisjes en werkweken
Pieta werd ook een vaste begeleider van schoolreisjes en werkweken. Ze is 16 keer mee geweest naar Praag. ‘De werkweken waren altijd erg leuk. Je ziet leerlingen in een andere omgeving, maar ook leer je collega’s veel beter kennen en zo zijn er mooie vriendschappen ontstaan. Ondanks dat het ook wel zwaar was, je slaapt nauwelijks, heb ik het altijd erg leuk gevonden. We hebben gelukkig ook nooit grote problemen meegemaakt, ondanks dat leerlingen van 16 jaar toen nog wel alcohol mochten drinken in Tsjechië. De schoolreisjes brachten Pieta naar de Waddeneilanden. ‘Ook dat waren altijd mooie reizen. Behalve het wadlopen, dat vond ik helemaal niks. Ik ben niet zo groot, dus bij de geulen ging ik kopje onder. En je ziet helemaal niks, alles blijft steeds hetzelfde. Je hebt ook geen doel om naartoe te lopen. Dat was eens, maar nooit weer.’ Tijdens de terugreis van het laatste schoolreisje besloot Pieta ermee te stoppen. ‘Het was tijdens het WK voetbal in Zuid Afrika en iedereen wilde snel thuis zijn om een belangrijke wedstrijd van het Nederlands elftal te zien, dus de leerlingen hadden er op de fiets flink de vaart in. En het was ook nog erg warm op die dag. Toen dacht ik, nu moeten jongere collega’s het maar overnemen.’
Veranderingen
Er kwamen veel veranderingen voorbij in de tijd dat Pieta les gaf. Zoals fusies, de basisvorming, de 2e fase, de verbouwing van de school en de digitale ontwikkelingen. En de intrede van het mobieltje. Dat leerlingen de hele dag maar op dat ding kijken geeft zoveel afleiding. Ik heb een keer een mobieltje van een brugklasser afgepakt, omdat hij na herhaald waarschuwen maar bleef kijken op z’n telefoon, en hem verteld dat hij het telefoontje pas aan het einde van de middag op kon komen halen. Hij stond stampvoetend voor me. Dat mensen zo vast aan hun mobieltje vast zitten vind ik wel erg, maar ik maak me er zelf ook steeds meer schuldig aan.’ Niet alleen de regelgeving en de techniek veranderde, maar ook het aantal leerlingen is sterk toegenomen en daarmee ook het aantal collega’s. Ook die zal ik missen en zodra de school weer zonder coronamaatregelen zal draaien kom ik zeker nog een keer langs. Je merkt wel dat naarmate je ouder wordt er steeds meer mensen van je eigen clubje weggaan.’
Ontspannen en gezellige sfeer in de klas
De 43 jaar zijn voor Pieta omgevlogen. Ze kijkt dan ook terug op een hele mooie tijd. ‘Ik heb altijd graag les gegeven. Het contact met de leerlingen is erg leuk en er was altijd een ontspannen en gezellige sfeer in de klas. Mijn vak is ook mijn hobby, dus het is prachtig als je daar je werk van kunt maken.’ De onvermijdelijke vraag is wat Pieta met haar vrije tijd gaat doen. Het antwoord is nauwelijks verrassend. ‘Ik blijf met mijn hobby bezig. Ik ga weer kleding en sieraden maken en met één van mijn zoons ga ik een loungebank maken. Daarnaast moet er in de tuin het nodige gebeuren. En misschien ga ik Italiaans of Spaans leren.’
‘Toen ik begon had ik niet kunnen vermoeden dat ik mijn hele werkzame leven op Het Drachtster Lyceum zou blijven. Ik heb wel eens invalwerk gedaan op een school in Leeuwarden, maar op het Drachtster was het veel leuker. Het is een goede school, waar veel van de leerlingen wordt gevraagd en ik hoop dat dat zo blijft. Ik zal wel met weemoed terugdenken aan mijn tijd op Het Drachtster Lyceum. Het is míjn school!’